Gedachten rondom de installatie van onze nieuwe pastor
De eerste zondag van de Advent was het een drukte van belang in onze kerk. Dat zal niemand ontgaan zijn. Ook zal het inmiddels niemand ontgaan zijn dat we een nieuwe pastor hebben en hij al sinds 1 september volop aan de slag is in onze parochie. Maar nu is hij dan op de eerste zondag van de Advent officieel geïnstalleerd als onze nieuwe pastor door kanunnik, vice-deken van het Metropolitaan Kapittel van Utrecht én oud-pastoor, Wietse Berend van der Velde.
Een bijzondere dag dus, die eerste zondag van de Advent. Het was vol in de kerk en het was vol op het altaar. Het leek wel alsof de Kerstnachtdienst al begonnen was! Maar Lucas, de zoon van Victor, had de eerste kaars van de Adventskrans aangestoken. En Wietse van der Velde vertelde dat hij met genoegen naar het Groninger land was gegaan om Victor te installeren. Het werd mij dus duidelijk dat dit nog niet onze gezamenlijke Kerstviering in het Friese Oosterwolde was, maar de installatie van Victor in Engelbert.
De meesten van ons kennen Victor dus al enigszins. We weten nu “wat” hij is. Maar “wie” is hij nu eigenlijk? Enig licht op de beantwoording van deze vraag geeft de lijfspreuk onder aan de e-mails van onze pastor, namelijk coniunctis viribus, ofwel met vereende krachten. Deze spreuk spreekt mij bijzonder aan. Het is immers belangrijk dat we met zijn allen bouwen aan onze parochie. Zo druk en zo vol als het was op deze zondag is het niet altijd, of beter gezegd, niet vaak. Dat weten we. We moeten dus met zijn allen blijven werken aan onze parochie. Een parochie die een hechte onderlinge band nastreeft en met elkaar betrokken wil zijn en volgens mij ook is. Maar helaas is niets vanzelfsprekend. Dus we gaan aan de slag, met en voor een ieder, coniunctis viribus!
Vera Haverkorn