Van de Pastoor –
Wij staan als kerkgemeenschap nog midden in de vijftigdaagse vreugdetijd van Pasen: de liturgische kleur is de feestkleur wit, de liturgie kenmerkt zich door overal waar het zo’n beetje kan “Alleluja!”, Looft de Heer! aan toe te voegen. En volgens het Concilie van Nicea gehouden in 325 (die ook de grote geloofsbelijdenis, die we meestal op zon- en feestdagen zingen, vaststelde) was zelfs knielen verboden: een Paasmens staat! Maar vijftig dagen feestvieren houden we niet vol. Het leven gaat door en ons feestgevoel verdampt: een einde aan de oorlog in Oekraïne, is nog niet in zicht, de inflatie en de daarmee gepaard gaande prijsstijgingen van eerste levensbehoeften bedreigen ons welvaartspeil, de oorlog zorgt er voor dat de grote graanvoorraden uit Oekraïne niet kunnen worden geëxporteerd met als gevolg dat er hongersnood in bepaalde toch al kwetsbare landen dreigt. En dan hebben we het nog maar niet over de asielzoekers die op enkele kilometers van mijn huis buiten slapen, omdat er voor hen letterlijk geen plaats is.
Die overwinning op kwaad en dood, het lijkt er niet op.